Crataegus orientalis Pall. ex M.Bieb.

Alıç (Crataegus orientalis), Anadolu’da yalnızca doğanın parçası değil aynı zamanda gündelik hayatın içinde yeri olan bir dost gibidir. Meyvesi olgunlaştığında özellikle kırsal bölgelerde taze olarak tüketilir; dağlık köylerde çocukların en çok beklediği sonbahar tatlarından biridir. Kurutularak kışlık komposto, hoşaf ya da çay yapılır; bazı bölgelerde şekerle kaynatılarak reçel veya pestil olarak saklanır. Kimi yerlerde alıç dalları çit yapımında kullanılırken odunları yakacak olarak değerlendirilir. Alıç meyveleri lif ve vitamin yönünden zengindir, koruyucu tıpta destekleyici ve geleneksel tıpta kalp dostu olarak kullanılır. Fakat bu ağaç, yalnızca kullanımıyla değil anlatısıyla da derin izler bırakır. Prof. Dr. Hikmet Birand, Alıç Ağacı ile Sohbetler (1976) adlı kitabında Dikmen sırtlarındaki bir alıç ağacıyla yaptığı kurgusal söyleşide bu doğa varlığını bir bilge gibi konuşturur. Alıç ağacı şöyle seslenir: “Sohbetlerimizi dinlemiş olanlar… gördükleri her otun, her çalı ve tek ağacın, taşın toprağın anlattıklarına kulak verecekler...” Anadolu’nun farklı bölgelerinde “yemişen”, “geyik alıcı” ya da “ekşi yemiş” gibi adlarla bilinen alıç, doğaya ve yaşama kulak vermeyi öğütleyen sessiz bir rehberdir.

Elif Şirin: “Toroslar’da yaylaya çıkmıştık babamla, gezerken bir ağacı gösterdi bana ve üstündeki minik kırmızı şeyleri koparıp verdi. Aman Allah'ım bu da nedir? Ağaçta asılı minik domatesler, tarladakinden daha minik, sert ve kuru.”