Salvia officinalis L.

Türkiye’de doğal yayılımı olmamakla birlikte tarımı yapılan Salvia officinalis, Anadolu’da “adaçayı”, “meryemiye”,“diş otu”, ‘Almeçayı’ gibi adlarla bilinen birçok Salvia türdeşi gibi hem şifa hem de ritüel bitkisi olarak halk yaşamında yer bulmuştur. Adaçayının en yaygın kullanımı, yapraklarının kurutulup kaynatılmasıyla elde edilen çay formundadır. Bu çay, özellikle soğuk algınlığı, sindirim sorunları ve ağız-boğaz enfeksiyonlarında rahatlatıcı etkisi nedeniyle halk hekimliğinde başvurulan başlıca bitkilerdendir. Geleneksel mutfakta adaçayı, özellikle Ege Bölgesi’nde et yemekleri ve zeytinyağlılara aroma vermek amacıyla kullanılırken, bazı yörelerde kurutulmuş yaprakları tütsü olarak da yakılır. Adaçayının yakılmasıyla nazardan korunmaya inanılan pek çok gelenekte bu bitkinin tütsü dumanı kullanılır.

İdil Saadet Akalın: “Tıbbi adaçayı, çizerken hissettiğim doğanın huzuru, şifası ve derin anlamı oldu bana doğanın şifalı ve zarif yönlerini hatırlatan bir bitki olarak özel bir ilham kaynağı olmuştur. Bu çizim, sadece bir bitkinin fiziksel görünüşünü değil, onun ruhsal ve tinsel anlamını da taşıyan bir eser haline geldiyidir. Bu manevi yönü, çizerken beni çok etkiledi. Adaçayı, sadece fiziksel sağlığı değil, insan ruhunu da iyileştiren bir etkiye sahip.

Çizimde bu enerjiyi hissedebildim. Toprağa Bağlılığı ve Yükselişi toprağa sıkı sıkı bağlıdır, ama aynı zamanda yukarıya doğru bir büyüme gösterir. Bu,doğanın direncini, kararlılığını ve iyileşme süreçlerinin yavaş ama sürekli ilerlemesini anlatan bir metafor. Çizim Sürecinde yapraklarının detayları çok önemli.her damar, her ince çizgi, her dalın dönüşü. Aynı zamanda mor çiçeklerini, ince ama güçlü bir yapıya sahip bu çiçeklerin zarif detayları, bunlar da şifanın ve doğal güzelliğin bir simgesi.”